Τρίτον, ορισμένοι άνθρωποι υποστηρίζουν ότι βλέποντας μικρο-επιθετικότητες παντού και νιώθοντας ότι οι λέξεις μπορούν να προκαλέσουν βία αυτό το γεγονός τροφοδοτεί την «κουλτούρα των θυμάτων» και κάνει τους ανθρώπους περισσότερο εύθραυστους (π.χ. υπερπροστατευτικοί γονείς που δεν πιστεύουν ότι τα παιδιά τους μπορούν να διαχειριστούν την απογοήτευση. Άρα, αυτοί οι νέοι άνθρωποι εκλαμβάνουν τις ιδέες που έρχονται σε αντίθεση με τις πεποιθήσεις τους ως μορφή βίας που πρέπει να περιοριστεί ή να αποφευχθεί).
Τέταρτον, άλλοι υποστηρίζουν ότι υπάρχουν λίγα επιστημονικά στοιχεία που να αποδεικνύουν την ύπαρξη μικρο-επιθετικότητας. Θεωρούν αυτήν την έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων ως λόγο ώστε να δοθεί λιγότερη σημασία στην έννοια. Εάν δεν μπορούμε να τη μετρήσουμε, δεν μπορεί να αποτελέσει βάση για θέσπιση πολιτικής.
Σε αντίθεση με αυτόν τον σκεπτικισμό, υπάρχουν εμπειρικά αποδεικτικά στοιχεία ότι το βίωμα της μικρο-επιθετικότητας επηρεάζει τη συναισθηματική ευημερία και τη σωματική υγεία των ανθρώπων.