Ten derde beweren sommige mensen dat het overal zien en aanwijzen van micro-agressie een ‘slachtoffercultuur’ voedt en mensen daardoor juist kwetsbaarder gemaakt worden (zoals ‘helikopter ouders’ die hun kinderen beschermen van alle mogelijke tegenslagen in het leven)
En als laatst zijn er mensen die beweren dat er weinig wetenschappelijk bewijs is om aan te tonen dat micro-agressie bestaat. Ze zien het gebrek aan bewijs als reden om minder belang te hechten aan het concept. Als we iets niet kunnen meten, kunnen we er geen beleid op baseren.
In tegenstelling tot dit scepticisme, is er voldoende empirisch bewijs dat het ervaren van micro-agressie zijn tol eist van het emotionele welzijn en de fysieke gezondheid van mensen.