Ζούμε στην κουλτούρα που είναι σε μεγάλο βαθμό της «διαπόμπευσης» παρά της «πρόσκλησης». Οι άνθρωποι επισημαίνουν πράγματα που κάνουν και λένε οι άλλοι, ενώ υπονοούν επίσης ότι ο δράστης είναι ουσιαστικώς σεξιστής/ομοφοβικός/ρατσιστής ή τουλάχιστον αδιάφορος και πιθανόν αδαής. Κάποιοι το έχουν αποκαλέσει ως «τοξική κουλτούρα διαπόμπευσης» στην οποία οι άνθρωποι σχεδόν ανταγωνίζονται για να δείξουν στους άλλους πόσο αφυπνισμένοι είναι. Όλοι έχουμε κάποιου είδους μη συνειδητής προκατάληψης. Αυτό δεν κάνει τους ανθρώπους κακούς, μας κάνει απλώς ανθρώπους.
Και αυτό είναι σημαντικό να το θυμούνται οι άνθρωποι καθώς επικαλούνται προκαταλήψεις σε άλλους ανθρώπους. Η διαπόμπευση τινός ως κακό άτομο είναι αντιπαραγωγική ως υπόδειξη μιας συγκεκριμένης πράξης στην οποία προέβη το άτομο, ενώ η συνδρομή ώστε να κατανοήσει γιατί αποτελεί πρόβλημα και η πραγματική βελτίωση της μελλοντικής συμπεριφοράς αυτού του ατόμου είναι ο στόχος. Ως εκ τούτου, προτιμούμε να σκεφτόμαστε την αντιπαράθεση με όρους «πρόσκλησης των ανθρώπων» σε μια συζήτηση. Η αντιπαράθεση θα είναι πιο παραγωγική εάν οι άνθρωποι υποθέτουν καλή πρόθεση στους άλλους.