Το πρόβλημα με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη ρητορική μίσους είναι ότι συχνά διακυβεύονται αντικρουόμενα ανθρώπινα δικαιώματα. Για τη μικρο-επιθετικότητα, μπορεί να θεωρηθεί το ίδιο. Ξανά και ξανά πρέπει να ισορροπούμε και να σταθμίζουμε ποια αντικρουόμενα ανθρώπινα δικαιώματα κυριαρχούν σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση. Επί παραδείγματι, το δικαίωμά μας στην ελευθερία του λόγου μπορεί να έρχεται σε σύγκρουση με το δικαίωμα στην ελευθερία της θρησκείας ή της πίστης. Ή το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου σε σύγκρουση με το δικαίωμα στην εκπαίδευση. Προπαντός, υπάρχει μια γκρίζα ζώνη μεταξύ του δικαιώματος στην ελευθερία του λόγου και της απαγόρευσης κάθε μορφής διάκρισης ή κατάχρησης της ελευθερίας για τη διάδοση μίσους.
Επομένως, σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να αποφασίζουμε ποιο δικαίωμα υπερισχύει και είναι «πιο σημαντικό» στη συγκεκριμένη περίπτωση. Εν τέλει, στην κοινωνία μας αποφασίζει ένας δικαστής. Αλλά αυτό που αποφασίζει ένας δικαστής επηρεάζεται από τη δημόσια και πολιτική συζήτηση, καθώς αποτελεί ένδειξη για το πώς η κοινωνία χειρίζεται τη μικρο-επιθετικότητα και τη ρητορική μίσους.